Μηνιαίο πρόγραμμα δραστηριοτήτων

Το αίτημα και η αγάπη Πρόγραμμα Κλινικών Εκπαιδεύσεων ακαδημαϊκού έτους 2025-2026 Οργάνωση, Συντονισμός, Επιμέλεια Έκδοσης: Κατερίνα Καραγιάννη, Άννα Χριστοδουλάκη, Νίκος Μαυράκης Τι μας διδάσκει η ψυχανάλυση ως προς το αίτημα; (*) (*) Το κείμενο αποτελεί το εισαγωγικό επιχείρημα της θεματικής των Κλινικών Κολλεγίων της IF-EPFCL, που δημοσιεύτηκε στα Γαλλικά.   Μας διδάσκει πως υπάρχει ένα άνευ όρων του αιτήματος, που το διαφοροποιεί από την ανάγκη, και ότι «το αίτημα είναι, κατά βάθος, αίτημα αγάπης[1] ». Όπως το μικρό παιδί που, αναζητώντας το στήθος, δεν επιζητά μόνο την ικανοποίηση μιας ανάγκης, αλλά και μιας παρουσίας,  καθώς απευθύνεται σε αυτό το “πέραν”, που είναι η επιθυμία του μητρικού Άλλου. Το αίτημα καλείται να διακριθεί από την επιθυμία, η οποία είναι “υποπροϊόν” του αιτήματος. Η επιθυμία αντιθέτως, είναι καθορισμένη, δηλαδή απόλυτη προϋπόθεση της σχέσης με τον Άλλο, δομημένη από τον τόπο του Άλλου της γλώσσας. Αν το αίτημα είναι αίτημα αγάπης, τότε χρειάζεται να χαραχθεί η σύνδεση με αυτό που ο Λακάν αποκαλεί «ουσία της αγάπης». Η ουσία της αγάπης είναι η αγάπη της αδυναμίας, ή η αγάπη του ευνουχισμού: «η αγάπη είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις, δηλαδή αυτό που θα μπορούσε να επανορθώσει αυτή την αρχέγονη αδυναμία[2]». Κάθε αίτημα επομένως, είναι εκείνο μιας θεμελιώδους, πρωταρχικής επανόρθωσης, το οποίο είναι κυρίως αίτημα αποκατάστασης έναντι του ανυπέρβλητου της Hilflosigkeit του Φρόιντ — δηλαδή απέναντι στον αρχέγονο κίνδυνο που αφήνει το υποκείμενο αβοήθητο. Το αίτημα αγάπης πρέπει συνεπώς να νοηθεί ως αίτημα επανόρθωσης απέναντι στην «απόλυτη αδυναμία της εισόδου στον κόσμο[3]». Οι έρωτες, από την πλευρά τους, δεν εκφράζονται παρά μόνο μέσα από αυτό το μοναδικό δώρο που είναι το δώρο αυτού που δεν έχει κανείς: είναι το δώρο «για το τίποτα[4]», πέρα από ό,τι έχει κανείς, αλλά και πέρα από ό,τι του λείπει. Ανεξαρτήτως της εγγραφής —πραγματικό, συμβολικό ή φαντασιακό— στο οποίο εντάσσονται οι διάφορες μορφές έρωτα,...

Continue Reading